Monsunsrain

znam te miejsca gdzie mogę odpocząć od zgiełku uczuć niepożądanych znam te chwile na które czekamy, zatrutych przez fałsz uczuć pożądanych, proszę podejdź, usiądź, porozmawiaj nie potrafię sensownie wytłumaczyc, braku wewnętrznej siły, odparcia pokusy do dawania ciepła do dawania nadzieji że nie jesteśmy sami, że nie możemy być tylko dla jednej chwili że staramy się być lepsi, coraz doskonalsi ale na litość nie możemy być uwiązani teraz pewnie przyjdzie moment na

opowiem Ci wiele, sporo jak na mój prosty umysł, ale najpierw, porzuć te miejsca przeklęte, puste miejsca w ciszy skrywane, porzuć, nie oglądaj się za siebie, nie ma czasu, szkoda czasu przyjdź do mnie, o nic nie pytaj nie obawiaj się, zaczekam, postaram się nienagannie przyglądać, w boskim milczeniu zadam pytania czy odpowiesz, spróbuj poczekam nie śpiesz się mamy całe życie

jestem zmartwiony ku uciesze złych światów leżę bezradnie na środku pokoju, w niezwykle wolnym stanie odpoczywam, na siłę staram nie nadążać za samym sobą, opóźniam każde westchnienie szorstkich wydarzeń, każdego niechcianego pojutrza, przedpojutrza wolę teraz nie śnić by nie mieć nadzieji, że będzie lepiej że, może ktoś lub coś wpłynie doraźnie, na moje uporczywe starania, odnalezienia iskry nadzieji, braku bezmyślności dnia następnego, wiem, powinienem potrwonić trochę

Krótka historia o życiu                  Kubie Kossakowskiemu Między wierszami jest więcej poezji niż śmiałbyś marzyć Spróbuj kiedyś przeczytać całe życie od tyłu Zobaczysz banalne słowa potrafią stać się pięknym dziełem artysty Bo przyznasz że życie w każdym wykonaniu jest wielką sztuką pisaną na żarty Jest tam trochę prawdy ot mieszanka humoru bólu i goryczy a cała reszta to akty pisarza który zgubił gdzieś po drodze wszystkie notatki Między wierszami jest mi

Gdy Go spotkam to powiem Mu wiele, że te niedziele to męczarnie przedponiedziałkowe że poduszka zawsze najcieplejsza gdy budzik wrzeszczy że bałwanów już nie lepimy bo za szkłem elektrycznym pełno ich mamy i powiem  na pewno że jak u mnie nastroje dżdżyste to on wyciąga parasol że gdy zimno w stopy to on płomieniem otula że każdą myśl do serca mi wkłada i gdy ze zmęczenia pada... to ma miłość nie lada --------- When I meet him I'll tell him so many things, that those Sundays are premondays torments

cyniczny uśmiech zza skrawka duszy odklejona rzęsa kłuje w palce chwiejesz się lekko tak na przeczuciu ono zgina się jak mokrobrzmiąca gąbka łączysz słowa niteczkami myśli tkanymi naprędce w głowie krzyżując palce za plecami oszukujesz życie śmiejesz się cichutko, białozębnie gdy nikt nie słyszy, szeleścisz szczęściem takim tylko twoim pokrojonym w kawałeczki odrealnienia